Ustawa o petycjach (Dz.U.2014.1195) wypełnia obowiązek ustawowego uregulowania trybu rozpatrywania petycji, o którym mówi art. 63 Konstytucji RP. Zgodnie z nim każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi do władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej.

W petycji można domagać się zmiany prawa, podjęcia rozstrzygnięcia lub innego działania w sprawie dotyczącej podmiotu ją wnoszącego, życia zbiorowego lub wartości wymagających szczególnej ochrony w imię dobra wspólnego, mieszczących się w zadaniach i kompetencji adresata petycji.

Petycje mogą składać: obywatel lub grupa obywateli, organizacje pozarządowe, przedsiębiorcy, stowarzyszenia, fundacje. Można to zrobić w interesie: publicznym, czyli wszystkich obywateli, podmiotu wnoszącego petycję, czyli własnym, innego podmiotu, czyli np. sąsiada lub znajomego, ale za jego pisemną zgodą.

Petycje można kierować do wszystkich organów władzy publicznej, np. Sejmu i Senatu, premiera, ministra, rady gminy czy powiatu, burmistrza lub marszałka województwa, organizacji lub instytucji społecznych wykonującej zadania publiczne.

Petycję można złożyć w formie listownej albo za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Prawidłowo złożona petycja powinna zawierać:

Petycja powinna być rozpatrzona bez zbędnej zwłoki, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia jej złożenia. Adresat ma obowiązek poinformować autora petycji – listownie albo za pomocą środków komunikacji elektronicznej – o sposobie jej rozpatrzenia i o uzasadnieniu.

Jeśli petycja została złożona w sprawie dotyczącej petycji już rozpatrzonej przez danego adresata, a w petycji nie powołano się na nowe fakty lub dowody, adresat może pozostawić tę petycję bez rozpatrzenia. Musi o tym niezwłocznie poinformować wnoszącego petycję.

Szczegółowe informacje znajduja się na portalu http://www.petycje.edu.pl